Του Αλέξανδρου Διαμαντάρα*
Με τη διαφθορά να κυμαίνεται «στατιστικά» στα επίπεδα του 8% του ΑΕΠ τα τελευταία δέκα χρόνια «σπαταλήθηκαν» από τις Ελληνικές κυβερνήσεις περί τα 160 δις € (το 50% του σημερινού δημοσίου χρέους μας), προς όφελος τοκογλύφων και πολυεθνικών, για τη «σπατάλη» των οποίων προφανώς δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες Πολίτες – όπως δεν είναι επίσης υπεύθυνοι οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί Πολίτες, για τις κερδοσκοπικές ζημίες των τραπεζών τους, τις οποίες όμως τελικά κλήθηκαν οι ίδιοι να πληρώσουν.
Μία ενδεχόμενη λοιπόν διαγραφή δημοσίων χρεών της τάξης του 30-40% δεν είναι μόνο απαραίτητη, αλλά και απολύτως «θεμιτή» – τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι δεν συμμετείχαν καθόλου στα «πάρτι της διαφθοράς», τα οποία οργάνωναν μεθοδικά οι πολυεθνικοί-διαφθορείς, με «καλεσμένους» τις κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες και όπου για μια ακόμα φορά οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη και τους πραγματικούς ενόχους στην δικαιοσύνη όπου και αυτή με την σειρά της είναι ατελέσφορη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών (ας μην προσθέσουμε τα πολεμικά χρέη της Γερμανίας απέναντι μας, όπως επίσης το κόστος του εξοπλισμού και της λαθρομετανάστευσης, στα οποία δεν συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως όφειλε). Διαφορετικά η χώρα μας κινδυνεύει, είτε από την «καταναγκαστική» μεταφορά πόρων, από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα (δια μέσου της υπερβολικής φορολόγησης-λεηλασίας, σύμφωνα με τη μέθοδο του ΔΝΤ), είτε από την ελεγχόμενη χρεοκοπία - αφού δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε, η απαγόρευση πτώχευσης του δημοσίου. Αντίθετα, σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία (παράγραφος 12 του πτωχευτικού Δικαίου), τα περιουσιακά στοιχεία ενός κράτους δεν μπορούν να ρευστοποιηθούν ή να χρησιμοποιηθούν σαν εγγύηση απέναντι στους διεθνείς δανειστές, όπως συμβαίνει με τα μηχανήματα ή με τα ακίνητα μίας ιδιωτικής επιχείρησης. Το ανώτατο νομοθετικό όργανο δε της Γερμανίας (Bundesverfassungsgericht) έχει αποφανθεί, με αμετάκλητη απόφαση του από το 1962 ότι, «Μία χώρα δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσει».
Επομένως, δεν είναι δυνατόν να ζητάει η ίδια η Γερμανία την καθιέρωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας για κάποια κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Η βασική αιτία (εκτός από τις μεγάλες ενδοευρωπαϊκές εξαγωγές), για την οποία πιθανότατα η γερμανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει τελικά το Ευρώ - παρά την αντίθεση μεγάλου μέρους των πολιτών της (47%), οι οποίοι θα προτιμούσαν την επιστροφή στο Μάρκο ΕΙΝΑΙ :
H Ελλάδα , μία από τις ελάχιστες «δυτικές» χώρες, οι οποίες διαθέτουν ακόμη μεγάλη δημόσια περιουσία (περί τα 300 δις €), ανεκμετάλλευτο, σίγουρα πλούσιο υπέδαφος, ελάχιστο συνολικό χρέος (252% του ΑΕΠ, όταν στη Μ. Βρετανία ξεπερνάει σήμερα το 500%), καθώς επίσης πολύ κερδοφόρες κοινωφελείς εταιρείες, στην ιδιοκτησία του κράτους (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ). Επίσης, σημαντικούς τομείς στην Οικονομία της (τουρισμός, ναυτιλία, ποιοτικά γεωργικά προϊόντα), οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστικά το φόβο του μισθολογικού ανταγωνισμού, εκ μέρους των αναπτυσσομένων χωρών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κλπ) – όπως συμβαίνει με τις γερμανικές και άλλες βιομηχανίες.
Επομένως είναι σε θέση, όπως πολύ σωστά αναφέρει η BIS στην τριμηνιαία της έκθεση (13.12.10), να διαχειρισθεί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της - αρκεί βέβαια να στηριχθεί στην ανάπτυξη, η οποία αποτελεί το μοναδικό δρόμο μείωσης των δημοσίων χρεών, με την ταυτόχρονη αύξηση των ιδιωτικών (το κράτος έχει μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα, λόγω αύξησης του ΑΕΠ, ενώ οι επιχειρήσεις επενδύουν δανειζόμενες, λόγω των ευοίωνων προοπτικών κερδοφορίας τους.
Συνεπώς πρέπει να τελειώνουμε με τις διορθωτικές αλλαγές να προχωρήσουμε στον περιβόητο αναπτυξιακό δρόμο μέσα από στοχευόμενες ενέργειες και προσανατολισμούς με γνώμονα την Ελληνική παραγωγική δυνατότητα και δημιουργία .
Περαιτέρω, τι εμποδίζει αλήθεια την Ελλάδα να αγωνισθεί για τη διαγραφή μέρους των χρεών της (30-40%) όταν, αφενός μεν οι νέοι κάτοχοι των ομολόγων της τα έχουν αποκτήσει ήδη με έκπτωση (discount), ύψους έως και 30%, αφετέρου δε προέρχονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των προστατευομένων της BIS - καθώς επίσης από την εκτεταμένη διαφθορά, η οποία «συμβαδίζει» με την υπερβολική κερδοφορία (κερδοσκοπία) των πολυεθνικών θηρίων (Siemens –Hochtief- Deutshetelecom κλπ) με τεράστια διείσδυση στην Ελληνική αγορά , κοινωνία και εξοπλισμών με αδιαφανείς και λεόντειες συμφωνίες υπέρ κοστολογημένες και δεσμευτικές Πόσο μάλλον αφού «συνηγορούν», υπέρ της συμμετοχής των δανειστών σε ενδεχόμενες διαγραφές χρεών, οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ τυχόν χρεοκοπία της χώρας μας θα «πυροδοτούσε» μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων και ένα παγκόσμιο ντόμινο πιθανόν μη εύκολα ελέγξιμο παρά το μικρό μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας (για αυτό και η παρέμβαση Ομπάμα τον Απρίλιο του 2010 προς Μέρκελ-Σαρκοζί ). Τέλος οι απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών οι οποίες, υποστηριζόμενες από το «Βατικανό του Κεφαλαίου», όπως αποκαλείται συχνά η BIS, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στα ρίσκα που οι ίδιες ανέλαβαν, έναντι υψηλών (τοκογλυφικών) προοπτικών κερδοφορίας.
Οι εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010 ( Πηγή: Bundesbank) τα συνολικά δάνεια των γερμανικών τραπεζών τους είναι σχεδόν ανάλογα με το ΑΕΠ της χώρας ( ενδεικτικά Μ Βρετανία 379.579 –Ισπανία 146,750-Ολλανδία 123.650 Πορτογαλία 28. 685 Ελλάδα 27.990 –σύνολο Ευρώπης 1.524.366 και σύνολο ανά τον κόσμο 2.452990 δις ) - γεγονός που τεκμηριώνει την «επικινδυνότητα» της Γερμανίας, τη δύσκολη θέση δηλαδή που θα βρεθεί (αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της κλπ), εάν τυχόν υπάρξουν σοβαρές «συστημικές αναταράξεις». Ίσως λοιπόν για το λόγο αυτό η Γερμανία συνηγορεί υπέρ της «ελεγχόμενης» διαγραφής μέρους των απαιτήσεων των τραπεζών της, απέναντι σε κάποιες υπερχρεωμένες χώρες. Γιατί λοιπόν εμείς να μην στηρίξουμε την προσπάθεια της;
* Ο Αλέξανδρος Διαμαντάρας είναι Έμπορος και Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Φθιώτιδας.
Με τη διαφθορά να κυμαίνεται «στατιστικά» στα επίπεδα του 8% του ΑΕΠ τα τελευταία δέκα χρόνια «σπαταλήθηκαν» από τις Ελληνικές κυβερνήσεις περί τα 160 δις € (το 50% του σημερινού δημοσίου χρέους μας), προς όφελος τοκογλύφων και πολυεθνικών, για τη «σπατάλη» των οποίων προφανώς δεν είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες Πολίτες – όπως δεν είναι επίσης υπεύθυνοι οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί Πολίτες, για τις κερδοσκοπικές ζημίες των τραπεζών τους, τις οποίες όμως τελικά κλήθηκαν οι ίδιοι να πληρώσουν.
Μία ενδεχόμενη λοιπόν διαγραφή δημοσίων χρεών της τάξης του 30-40% δεν είναι μόνο απαραίτητη, αλλά και απολύτως «θεμιτή» – τουλάχιστον όσον αφορά το σύνολο των Ελλήνων Πολιτών, οι οποίοι δεν συμμετείχαν καθόλου στα «πάρτι της διαφθοράς», τα οποία οργάνωναν μεθοδικά οι πολυεθνικοί-διαφθορείς, με «καλεσμένους» τις κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες και όπου για μια ακόμα φορά οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη και τους πραγματικούς ενόχους στην δικαιοσύνη όπου και αυτή με την σειρά της είναι ατελέσφορη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών (ας μην προσθέσουμε τα πολεμικά χρέη της Γερμανίας απέναντι μας, όπως επίσης το κόστος του εξοπλισμού και της λαθρομετανάστευσης, στα οποία δεν συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως όφειλε). Διαφορετικά η χώρα μας κινδυνεύει, είτε από την «καταναγκαστική» μεταφορά πόρων, από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα (δια μέσου της υπερβολικής φορολόγησης-λεηλασίας, σύμφωνα με τη μέθοδο του ΔΝΤ), είτε από την ελεγχόμενη χρεοκοπία - αφού δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε, η απαγόρευση πτώχευσης του δημοσίου. Αντίθετα, σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία (παράγραφος 12 του πτωχευτικού Δικαίου), τα περιουσιακά στοιχεία ενός κράτους δεν μπορούν να ρευστοποιηθούν ή να χρησιμοποιηθούν σαν εγγύηση απέναντι στους διεθνείς δανειστές, όπως συμβαίνει με τα μηχανήματα ή με τα ακίνητα μίας ιδιωτικής επιχείρησης. Το ανώτατο νομοθετικό όργανο δε της Γερμανίας (Bundesverfassungsgericht) έχει αποφανθεί, με αμετάκλητη απόφαση του από το 1962 ότι, «Μία χώρα δεν επιτρέπεται να χρεοκοπήσει».
Επομένως, δεν είναι δυνατόν να ζητάει η ίδια η Γερμανία την καθιέρωση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας για κάποια κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Η βασική αιτία (εκτός από τις μεγάλες ενδοευρωπαϊκές εξαγωγές), για την οποία πιθανότατα η γερμανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει τελικά το Ευρώ - παρά την αντίθεση μεγάλου μέρους των πολιτών της (47%), οι οποίοι θα προτιμούσαν την επιστροφή στο Μάρκο ΕΙΝΑΙ :
H Ελλάδα , μία από τις ελάχιστες «δυτικές» χώρες, οι οποίες διαθέτουν ακόμη μεγάλη δημόσια περιουσία (περί τα 300 δις €), ανεκμετάλλευτο, σίγουρα πλούσιο υπέδαφος, ελάχιστο συνολικό χρέος (252% του ΑΕΠ, όταν στη Μ. Βρετανία ξεπερνάει σήμερα το 500%), καθώς επίσης πολύ κερδοφόρες κοινωφελείς εταιρείες, στην ιδιοκτησία του κράτους (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ). Επίσης, σημαντικούς τομείς στην Οικονομία της (τουρισμός, ναυτιλία, ποιοτικά γεωργικά προϊόντα), οι οποίοι δεν έχουν ουσιαστικά το φόβο του μισθολογικού ανταγωνισμού, εκ μέρους των αναπτυσσομένων χωρών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κλπ) – όπως συμβαίνει με τις γερμανικές και άλλες βιομηχανίες.
Επομένως είναι σε θέση, όπως πολύ σωστά αναφέρει η BIS στην τριμηνιαία της έκθεση (13.12.10), να διαχειρισθεί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της - αρκεί βέβαια να στηριχθεί στην ανάπτυξη, η οποία αποτελεί το μοναδικό δρόμο μείωσης των δημοσίων χρεών, με την ταυτόχρονη αύξηση των ιδιωτικών (το κράτος έχει μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα, λόγω αύξησης του ΑΕΠ, ενώ οι επιχειρήσεις επενδύουν δανειζόμενες, λόγω των ευοίωνων προοπτικών κερδοφορίας τους.
Συνεπώς πρέπει να τελειώνουμε με τις διορθωτικές αλλαγές να προχωρήσουμε στον περιβόητο αναπτυξιακό δρόμο μέσα από στοχευόμενες ενέργειες και προσανατολισμούς με γνώμονα την Ελληνική παραγωγική δυνατότητα και δημιουργία .
Περαιτέρω, τι εμποδίζει αλήθεια την Ελλάδα να αγωνισθεί για τη διαγραφή μέρους των χρεών της (30-40%) όταν, αφενός μεν οι νέοι κάτοχοι των ομολόγων της τα έχουν αποκτήσει ήδη με έκπτωση (discount), ύψους έως και 30%, αφετέρου δε προέρχονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των προστατευομένων της BIS - καθώς επίσης από την εκτεταμένη διαφθορά, η οποία «συμβαδίζει» με την υπερβολική κερδοφορία (κερδοσκοπία) των πολυεθνικών θηρίων (Siemens –Hochtief- Deutshetelecom κλπ) με τεράστια διείσδυση στην Ελληνική αγορά , κοινωνία και εξοπλισμών με αδιαφανείς και λεόντειες συμφωνίες υπέρ κοστολογημένες και δεσμευτικές Πόσο μάλλον αφού «συνηγορούν», υπέρ της συμμετοχής των δανειστών σε ενδεχόμενες διαγραφές χρεών, οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ τυχόν χρεοκοπία της χώρας μας θα «πυροδοτούσε» μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων και ένα παγκόσμιο ντόμινο πιθανόν μη εύκολα ελέγξιμο παρά το μικρό μέγεθος της Ελληνικής οικονομίας (για αυτό και η παρέμβαση Ομπάμα τον Απρίλιο του 2010 προς Μέρκελ-Σαρκοζί ). Τέλος οι απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών οι οποίες, υποστηριζόμενες από το «Βατικανό του Κεφαλαίου», όπως αποκαλείται συχνά η BIS, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στα ρίσκα που οι ίδιες ανέλαβαν, έναντι υψηλών (τοκογλυφικών) προοπτικών κερδοφορίας.
Οι εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010 ( Πηγή: Bundesbank) τα συνολικά δάνεια των γερμανικών τραπεζών τους είναι σχεδόν ανάλογα με το ΑΕΠ της χώρας ( ενδεικτικά Μ Βρετανία 379.579 –Ισπανία 146,750-Ολλανδία 123.650 Πορτογαλία 28. 685 Ελλάδα 27.990 –σύνολο Ευρώπης 1.524.366 και σύνολο ανά τον κόσμο 2.452990 δις ) - γεγονός που τεκμηριώνει την «επικινδυνότητα» της Γερμανίας, τη δύσκολη θέση δηλαδή που θα βρεθεί (αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της κλπ), εάν τυχόν υπάρξουν σοβαρές «συστημικές αναταράξεις». Ίσως λοιπόν για το λόγο αυτό η Γερμανία συνηγορεί υπέρ της «ελεγχόμενης» διαγραφής μέρους των απαιτήσεων των τραπεζών της, απέναντι σε κάποιες υπερχρεωμένες χώρες. Γιατί λοιπόν εμείς να μην στηρίξουμε την προσπάθεια της;
* Ο Αλέξανδρος Διαμαντάρας είναι Έμπορος και Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Φθιώτιδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου